[1] . امام علی‏علیه السلام الْحَسُودُ کَثیرُ الْحَسَراتِ مُتَضاعفُ السَّیِّئاتِ. غرر الحکم، ح 1520.
[2] . امام علی‏علیه السلام : اَلْحاسِدُ... بَخیلٌ بِما لا یَمْلِکُهُ. کنز الفوائدکراجکی، ج 1، ص 136.
[3] . امیر مؤمنان، امام علی‏علیه السلام، می‏فرماید:  الثَّناءُ بِأَکْثَرَ مِنَ الاِسْتِحْقاقِ مَلَقٌ وَ التَّقْصیرُ عَنِ الاِسْتِحْقاقِ
عَی أو حَسَدٌ. ستودن بیشتر از شایستگی، تملّق است و ستودن کمتر از شایستگی، ناتوانی در سخن گفتن و یا حسد است. نهج البلاغة، حکمت 347؛ بحار الأنوار، ج 70، ص 295.
[4] . امام علی‏علیه السلام می‏فرماید:  اَلْحاسِدُ یُظْهِرُ وُدَّهُ فی أَقْوالِهِ، وَ یَخْفی‏ بُغْضَهُ فی أَفْعالِهِ، فَلَهُ اسْمُ الصَّدیقِ وَ صِفَةُ الْعَدُوِّ. حسود، دوستی خود را در سخنانش آشکار می‏کند و دشمنی خود را در کردارش پنهان می‏کند. اسمِ دوست را دارد؛ ولی ویژگی دشمن را داراست. غرر الحکم، ح 2105.
[5] . امام علی‏علیه السلام می‏فرماید:  مَنْ حَسَدَکَ، لَمْ یَشْکُرْکَ عَلی‏ إِحْسانِکَ إِلَیْهِ.  کسی که به تو حسد می‏ورزد، احسان تو را سپاس نمی‏گوید. شرح نهج البلاغة، ج 2، ص 317.